Kształcenie w dziedzinie muzyki kameralnej ma w Szkole tradycje sięgające okresu międzywojennego i funkcjonowania placówki jako Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Kolejni dyrektorzy stojący na czele placówki skutecznie konkurującej z Konserwatorium Warszawskim – Bolesław Domaniewski, Witold Maliszewski, Adam Wieniawski i Józef Śmidowicz – mieli tu możliwość wykorzystania ogromnego potencjału znakomitej kadry zarówno działu fortepianu i instrumentów smyczkowych w osobach takich muzyków jak pianiści Felicjan Szopski, Aleksander Michałowski i Jerzy Żurawlew, skrzypek Józef Loewenstein, altowiolista Borys Kowalewski i wiolonczelista Kazimierz Blaschke, jak i klas śpiewu w osobach Wacława Brzezińskiego, Adeli Comte-Wilgockiej, i Tadeusza Leliwy. W ostatnim okresie międzywojennej działalności Szkoły do rozwoju kameralistyki, a szczególnie duetów skrzypcowo-fortepianowych, ogromnie przyczyniło się też powołanie w Szkole w 1935 roku z inicjatywy Adama Wieniawskiego Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego.
W okresie powojennym Szkoła podlegała daleko idącym reorganizacjom i tryb jej pracy podporządkowywano nowo wprowadzanemu systemowi edukacyjnemu oraz wynikającym z owego systemu programom nauczania. Z biegiem czasu kameralistyka zyskiwała coraz bardziej skodyfikowaną formę, ujętą w konkretne plany i siatki godzin. Nawet po odłączeniu w roku szkolnym 1947/1948 kursu wyższego i ograniczeniu zakresu działania placówki do Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej jej kadrę stanowili starzy doświadczeni pedagodzy, tacy Józef Śmidowicz, Paweł Lewiecki, Wiktor Bregy, Maria Haftner, Mikołaj Orłow i Zofia Drexler-Pasławska, do których wkrótce dołączyli znakomici nauczyciele w osobach skrzypków Ireny Dubiskiej i Zenona Brzewskiego oraz wiolonczelistów Kazimierza Wiłkomirskiego i Romana Jabłońskiego. Grupa tak wybitnych muzyków stwarzała możliwości kształcenia kameralistycznego na najwyższym poziomie, co przy skodyfikowaniu planów nauczania dawało gwarancje odpowiedniego kształtowania uczniów w tej dziedzinie.
Waga kształcenia kameralistycznego była doceniana przez kolejnych dyrektorów Szkoły i rozwijana przez nich w ramach obowiązującego, coraz bardziej konkretyzującego się systemu edukacyjnego. Jej znaczenie doceniali nie tylko dyrektorzy–instrumentaliści, ale też dyrektorzy–muzykolodzy jak Elżbieta Artysz oraz od 1992 roku Krystyna Bentkowska, szczególnie dbająca o realizację wymogów dotyczących kameralistyki. Paweł Skrzypek po objęciu funkcji dyrektora w 2004 roku podjął różne próby mające na celu dalsze usprawnienie ustalania składów zespołów kameralnych i dopasowywania zajęć z kameralistyki do uczniowskich planów. Sprawa nie była prosta ze względu na wymóg realizacji konkretnej liczby semestrów kameralistyki w całym cyklu nauki ze wskazaniem na konkretne lata. Trudności z kompletowaniem składów oraz indywidualne sytuacje uczniowskie powodowały ciągłą konieczność stosowania różnego rodzaju wyjątków co narzucało koordynacje działań w tym zakresie. Po ukończeniu prac organizacyjnych związanych z powołaniem Sekcji Klawesynu, Organów i Muzyki Dawnej dyrektor Skrzypek zajął się uporządkowaniem innych spraw w strukturze Wydziału Instrumentalnego – w tym kameralistyki. Za najlepsze rozwiązanie uznano stworzenie nowej struktury, która miałaby za zadanie organizację i koordynację kształcenia kameralistycznego nie tylko – i co jest oczywiste – pomiędzy sekcjami Wydziału Instrumentalnego, ale także na gruncie międzywydziałowym, a szczególnie – we współpracy w Wydziałem Wokalno-Aktorskim. Po przedstawieniu Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego odpowiedniej argumentacji oraz wsparciu Centrum Edukacji Artystycznej Szkoła uzyskała zgodę na powołanie ogólnowydziałowej sekcji i w 2009 roku na Bednarskiej oficjalnie powstała Sekcja Kameralistyki.
Na funkcję kierownika tej najmłodszej w Szkole sekcji powołany został altowiolista Bartosz Henrych, który niezwłocznie rozpoczął działania mające na celu usprawnienie organizacji zespołów kameralnych. Po niedługim czasie okazało się też, że szczególne działania organizacyjne powinny dotyczyć uczniów fortepianu. Celem wprowadzenia usprawnień w tym zakresie powołany został koordynator kameralistyki fortepianowej wybrany ze składu kadrowego Sekcji Fortepianu. Funkcję tę w 2013 roku objęła Zofia Antes.
Sekcja Kameralistyki, w odróżnieniu od innych sekcji, nie ma jednolitego, niezmiennego składu. Poza kierownikiem sekcji i koordynatorem kameralistyki fortepianowej aktualny skład Sekcji w znacznym stopniu zależny od specjalizacji uczniów tworzących w danym roku szkolnym zespoły kameralne. Istnieje tu jednak pewien trzon kadrowy, którego skład obok kierowników Sekcji Instrumentów Smyczkowych oraz Sekcji Instrumentów Dętych stanowią pedagodzy szczególnie zaangażowani w nauczanie kameralistyki oraz nauczyciele, którzy poza zaangażowaniem zajmują się kameralistyką w swej pozaszkolnej działalności artystycznej. Tak więc poza Bartoszem henrychem i Zofią Antes oraz skrzypkiem Markiem Wrońskim i klarnecistą Romualdem Gołębiowskim należy wymienić tu wiolonczelistów Barbarę Piotrowską i Karola Marianowskiego, flecistkę Grażynę Zbijowską, saksofonistkę Alinę Mleczko, trębacza Michała Ostoję-Ostaszewskiego, klarnecistkę Małgorzatę Czachowską, harfistkę Zuzannę Elster oraz pianistów Katarzynę Ewę Sokołowską, Tomasza Lupę i Annę Natanek.
Sekcja Kameralistyki poszczycić się może wieloma osiągnięciami w konkursach kameralnych oraz uznaniem i osiągnięciami w Ogólnopolskich Przesłuchaniach Centrum Edukacji Artystycznej. Wysoki poziom sekcji instrumentalnych oraz znakomity, uznany w Polsce poziom Wydziału Wokalno-Aktorskiego, daje możliwość tworzenia zespołów wykonujących muzykę należącą do kanonu literatury klasycznej, tak instrumentalnej jak i wokalno-instrumentalnej. Szkoła na Bednarskiej to także wydziały jazzu i wokalistyki-estradowej, które często spotykają się z Wydziałem Instrumentalnym w licznych projektach. To wymarzone miejsce dla osób poszukujących najrozmaitszych inspiracji oraz zafascynowanych muzyką z pogranicza stylów. Mając na uwadze również bogatą działalność założonej w 2005 roku Sekcji Klawesynu, Organów i Muzyki Dawnej łatwo można wnioskować, że żadna inna szkoła nie daje lepszych możliwości do realizacji pasji w tak zróżnicowanych pod względem składów oraz repertuaru formacjach.
Jak wspomniano – wielu pedagogów zajmujących się zespołami kameralnymi w naszej Szkole czerpie wiedzę z własnego, bogatego doświadczenia estradowego. Wielu z nich aktywnie uczestniczy w życiu koncertowym w Polsce i za granicą, a często praktykowane na Bednarskiej wspólne występy z nauczycielami dają uczniom sposobność do uczestniczenia w wydarzeniach na bardzo wysokim poziomie artystycznym. Kameralistyka, tworzona w szkole z tak licznymi sekcjami, daje możliwość doskonalenia umiejętności własnych i realizacji pasji grania wszelkich gatunków muzyki oraz poszukiwania swojego miejsca w przyszłości. To najlepsza forma prezentacji nie tylko w szkole, ale także w licznych koncertach organizowanych poza jej murami. To wreszcie szansa na stworzenie jeszcze w trakcie nauki samodzielnych grup, połączonych wspólną wizją artystyczną, zdolnych w przyszłości do zaistnienia na rynku muzycznym i kulturalnym Polski i świata.